Jednooki generał Białej Armii

Izaak Fiodorowicz Bykadorow urodził się 19 maja 1882 roku jako syn pułkownika Fiodora i jego żony Darii Iwanownej, z domu Ażoginoj.

Nauka

Podstawowe wykształcenie uzyskał w rostowskim klasycznym gimnazjum. Następnie naukę kontynuował w Nowoczerkaskiej Szkole Kozackiej. Kiedy ją ukończył, dostał stopień chorążego  oraz został przydzielony do 30 – tego Dońskiego Kozackiego Pułku. Aby zdobyć wykształcenie, wyjechał do Petersburga i wstąpił do Mikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego. Jednak nie ukończył jej, dobrowolnie poszedł do zwykłego dońskiego pułku.

Pasje

Od dzieciństwa ciągnęło go do pisania i poznawania historii swojej ojczyzny. Od Archeologicznego Społeczeństwa, za znalezienie miejsca przeprawy skifów przez Don dostał tytuł honorowy Społeczeństwa.  Następnie napisał wojskowy podręcznik „Służba zwiadowcy w polu”, który później został obowiązkowym podręcznikiem we wszystkich szkołach wojskowych. Napisał także kilka esejów o tematyce kozackiej zebranych i wydanych w 1911 roku.

I wojna światowa

Pierwszą wojnę światową rozpoczął w randze kapitana oraz dowódcy 30 – tego Dońskiego Kozackiego Pułku. Stanowisko to pełnił do lutego 1916 roku. W czasie walk wykazał się niezwykłą odwagą, był dwukrotnie ranny i stracił prawe oko, mimo to kontynuował walkę.  Za swoje zasługi na polu bitwy został odznaczony Złotą Bronią Świętego Jerzego w 1915 roku oraz Orderem Świętego Jerzego 4-tej Klasy w tym samym roku. W czerwcu 1916 roku awansował na zastępcę dowódcy pułku, a później na kapitana armii. W lutym 1917 roku awansował na pułkownika oraz został dowódcą pułku.

Rodzina

Miał syna Włodzimierza, urodzonego w 1923 roku, który kontynuuje dzieło ojca.

Wojna domowa

W czerwcu 1917 roku został wybrany delegatem na froncie Dońskiego Koła Wojskowego. Brał bezpośredni i aktywny udział w pracach Koła Wojskowego aż do śmierci atamana generała Kaledina. Był jednym z organizatorów i aktywnych uczestników ogólnodońskiego  powstania, które miało miejsce w lutym i marcu 1918 roku. Dowodził powstańcami z kilku stanic. W maju 1918 roku razem ze swoim wojskiem opanował Batajsk. 12 maja 1918 roku został wyznaczony dowódcą wojsk w rostowskim okręgu. W dońskiej armii dowodził najpierw dywizją, a następnie 8 Dońskim Korpusem. W maju awansował na generała – majora. We wrześniu 1919 roku jako jeden z przewodniczących Koła Wojskowego przyjął rezygnację Piotra Krasnowa z funkcji atamana  i przyjął nowego atamana – Afrykana Bogajewskiego.  W końcu marca 1919 roku 8 Doński Korpus zaczął powoli się rozpadać, w nieładzie wycofywał się z zajętych pozycji. Za to Koło Wojskowe chciało postawić Izaaka Fiodorowicza przed sądem, nowy dowódca jednak nie zgodził się na to. Zwolnił generała z zajmowanego stanowiska. W marcu 1920 roku Izaak Bykadorow ewakuował się do Noworosyjska.

Emigracja

Na emigracji zamieszkał na początku na greckiej wyspie Lemnos, następnie w Królestwie Serbów, Chorwatów i Słoweńców, po czym przeprowadził się do Francji. Na początku angażował się w Ruch Wolnokozacki, jednak po 1927 roku zupełnie wycofał się z aktywnej działalności. Od 1930 roku zaczął działać jako historyk kozackich zwolenników niezależności. Wydał m.in. prace:  „Historia Kozaków” w 1930 i „Dońscy Kozacy w walce o dostęp do morza” w 1937 roku. W latach 30. XX wieku był stałym współpracownikiem miesięcznika „Kozacki Głos” oraz innych gazet piszących o Kozakach. Zmarł w 1957 roku w Paryżu mając siedemdziesiąt pięć lat. Jedna z ulic w Rostowie nad Donem nosi jego imię.