Anna Safonowa – urodziła się w 1893 roku w Kisłowodzku, w rodzinie Kozaków Terskich. Jej ojciec – Wasyl Safonow – był sławnym dyrygentem i pianistą. Rodzina przeprowadziła się do Petersburga w 1906 roku, gdzie Anna zaczęła uczyć się w gimnazjum księżnej Oboleńskiej. Skończyła je w 1911 roku. Zajmowała się malarstwem i rysunkiem, którego uczyła się pod okiem Zaidenberga. Biegle mówiła po niemiecku i francusku. W 1911 roku wyszła za mąż za oficera marynarki Sergiusza Mikołajewicza Timirewa. W 1914 roku urodził im się syn Włodzimierz. W 1915 roku spotkała w Helsinkach Aleksandra Kołczaka i zrodziło się między nimi głębokie uczucie. W tym samym roku, kiedy jej mąż został mianowany kapitanem pierwszego stopnia, Anna przeprowadziła się do Helsinek na stałe. Gdy w 1917 roku wybuchła w Rosji rewolucja, Anna mając wybór ucieczki do Paryża, wybrała wyjazd z admirałem Kołczakiem na front. W latach 1918- 1919 roku pracowała w Omsku jako tłumaczka przy Radzie Ministrów rządu admirała Kołczaka, szyła także bieliznę, rozdawała żywność chorym i rannym żołnierzom. W styczniu aresztowano Kołczaka, a Anna dobrowolnie poszła za nim do więzienia. Już w lutym 1920 roku admirał Kołczak został zamordowany, ale Annę o tym nie poinformowano i długo o tym nie wiedziała. Zwolniona została w październiku tego samego roku i znowu aresztowana w maju 1921 roku. Przebywała w więzieniach w Irkucku i Nowosybirsku. Została zwolniona w lecie 1922 roku, kiedy przebywała w więzieniu w Moskwie. Po raz czwarty aresztowano ją w 1925 roku, wysłano z Moskwy do Tarusy, gdzie mieszkała trzy lata. Następne aresztowanie miało miejsce w 1935 roku z paragrafu 58 na pięć lat obozu. Po trzech miesiącach ponownie rozpatrzono sprawę i pozwolono jej zamieszkać w miejscowości Wysznij Wołoczok, następnie mieszkała w miejscowościach Wierieja i Małojarosławiec. W marcu 1938 roku została aresztowana w Małojarosławcu, w kwietniu następnego roku skazana na osiem lat obozu. Osadzono ją w Karłagu, gdzie zaprzyjaźniła się z Marią Kapnist. Anna pracowała jako artystka w obozie. Została zwolniona i zamieszkała sto kilometrów od Moskwy, na stacji Zawidowo. W 1949 roku, aresztowana w Rybińsku, dziesięć miesięcy spędziła w więzieniu w Jarosławiu, w październiku 1950 roku została wysłana bez nakazu na etap nad Jenisej. Tam ponownie spotkała Marię Kapnist. Miała tam przebywać do odwołania. Wyrok został anulowany w 1956 roku. Mieszkała w Rybińsku, pod pseudonimem Czechowa. Między aresztowaniami pracowała m. in jako bibliotekarka, archiwariuszka, przedszkolanka, kartograf, hafciarka, malowała zabawki oraz jako rekwizytor i artysta w teatrze. Została zrehabilitowana w 1960 roku. Zamieszkała w Moskwie. Była konsultantką przy produkcji filmy Sergiusza Bondarczuka „Wojna i Pokój”, gdzie zagrała epizodyczną rolę. Umarła w styczniu 1975 roku w Moskwie. Przeżyła 82 lata i została pochowana na Cmentarzu Wagańkowskim. Przez całe swoje życie pielęgnowała pamięć o admirale Kołczaku. Przez wiele lat poszukiwała go nadaremnie, będąc przekonana, że jednak żyje i kiedyś się spotkają. Dopiero po wielu latach dowiedziała się prawdy.
wybrane zdjęcia Anny:
z mężem Sergiuszem Timirewem i synem Włodzimierzem
z synem Włodzimierzem:
z admirałem Aleksandrem Kołczakiem:
zdjęcie więzienne i odciski palców:
Anna Timirewa w Wojnie i pokoju Sergiusza Bondarczuka:
Duchy Imperium Rosyjskiego 
Dodaj komentarz